Jakie, według Państwa, są najważniejsze potrzeby Polonii i Polaków za granicą?

Bogdan Gajewski: Kompetentni, a także mogący podjąć decyzje urzędnicy w Polsce, z którymi można rozmawiać na tematy potrzeb Polonii. Obecnie jest ich brak.

Zofia Kata: Wzmocnienie szkół podstawowych i średnich. Przyszłościowo w pełnym wymiarze godzin; położyć nacisk na język polski, historię Polski i Europy czy geografię.

Wprowadzenie cyklicznych spotkań na temat tych zagadnień z przedstawicielami z Polski. Takie spotkania powinny organizować na przykład polskie biblioteki.

Jolanta i Józef Leśniakowie: Przede wszystkim kontakt z krajem ojczystym. Na przykład wymiana studentów, wakacyjne obozy dla młodzieży, materiały do polskich szkół, być może powstanie polskich instytutów na wzór niemieckiego Instytutu Goethego, wymiana kulturalna – artyści, filmy, publikacje.

Małgorzata Pachoł: To co najważniejsze – powinna powstać nowa, uaktualniona strategia rozwoju polskiej oświaty za granicą, uwzględniająca ocenę stopnia zaspokajania potrzeb dzieci i młodzieży polonijnej i polskiej za granicą w zakresie nauczania języka polskiego w ramach realizowania zadań mających na celu ochronę polskiego dziedzictwa kulturowego poza granicami kraju.

Lidia Sokołowska – Cybart:  Sensowna odpowiedź na to pytanie wymagałaby przeprowadzenia profesjonalnych badań rzeczywistych zasobów i potrzeb przez polskie wyspecjalizowane agencje rządowe oraz lokalne zaplecze intelektualne Polonii; bez tego nie może być mowy o mądrej i skutecznej polityce polonijnej w zakresie realizacji zadań zarówno po stronie władz RP jak i liderów Polonii.

Póki – jak sądzę – takich badań brak, mogę jedynie przypuszczać, że lista potrzeb duchowych i materialnych Polaków mieszkających obecnie w Polsce i za granicą okazałaby się w dużym stopniu podobna.

Emigracja wysuwa na czoło powinność zapewnienia odpowiedniego wychowania i edukacji dzieci w poszanowaniu polskiego dziedzictwa, języka, kultury oraz wiary rodziców. Jest to szczególne wyzwanie dla katolickich rodziców w Kanadzie, ponieważ ideologie marksistowska i liberalna w obecnych wersjach odnotowały tutaj rekordowe postępy w życiu społecznym. W nowym programie edukacji w 2015 roku, ontaryjski liberalny rząd Premier Wynn radykalnie rozszerzył – wbrew fali protestów – już i tak znaczne nasycenie szkół publicznie finansowanych, w tym także w nazwie katolickich, ideologią genderyzmu już od klas przedszkolnych (4-latki). Ostatnio, w szczególności po warszawskim Marszu Niepodległości 2017, idzie to w parze z niebywałym wręcz nasileniem prób medialnego wdrukowywania fałszywych, antypolskich stereotypów i stygmatyzacji; po całej serii z gruntu nieprawdziwych przekazów informacyjnych w kanadyjskich dziennikach na temat rzekomego faszystowskiego charakteru tego Marszu, publiczny nadawca, CBC/Radio Canada, dopełnił akcję emisją skandalicznego, antypolskiego gniota, pozorującego film dokumentalny (seria: Interrupt This Program, odcinek pt. Warsaw). Nie jest to niestety, ani odosobniony, ani nowy problem w mediach kanadyjskich.

W moim przekonaniu oznacza to obecnie, po pierwsze, już nie potrzebę, ale absolutną konieczność organizacji prywatnych, całotygodniowych szkół polonijnych w Kanadzie, wolnych od ideologicznej przemocy i zafałszowanej, antypolskiej treści, dostępnych dla wszystkich chętnych polskich dzieci, bez względu na materialny status rodziców oraz, po drugie, organizację co najmniej jednego instytutu polskiego w Kanadzie wyposażonego przede wszystkim w profesjonalne, zawodowe centrum medialne wbudowane w polską sieć na świecie, zdolne do poprowadzenia fachowego serwisu, reagującego szybko i sprawnie na lokalne ataki medialne, ale przede wszystkim – systematycznie prezentującego prawdziwy obraz Polski i Polaków w świecie narastających zagrożeń hybrydowych. Mam również nadzieję, że pomysł utworzenia polskiej, globalnie dostępnej telewizji angielskojęzycznej nabiera rumieńców.

Na koniec konkretna uwaga dotycząca kuchni współpracy Polska-Polonia. Odbudowa i rozwój Polski wymagają optymalizacji kadry. Zatrzymywanie odpływu najzdolniejszych za granicę i pozyskiwanie najzdolniejszych z zagranicy to cel wszystkich znanych mi polityk kadrowych państw i organizacji międzynarodowych; w większości z nich istnieją stałe, systematyczne, zewnętrzne, odporne na konflikt interesów, korupcję i kumoterstwo, mechanizmy corocznego naboru najlepszych z najlepszych do baz kandydatów na urzędników, z których w razie potrzeby mogą szybko korzystać wszystkie ich instytucje. Niestety, w Polsce nie buduje się takiej bazy i nie ma takiej wyspecjalizowanej agencji państwowej ds. naborów. Nie widzę również systemu zewnętrznej weryfikacji kompetencyjnej istniejących już kadr; widzę za to w naborach egzaminatorów języka obcego nie znających tego języka i znajdujących się w sytuacji konfliku interesów, zwyczaj powiadamiania o terminach konkursu i egzaminów kandydatów na urzędnika z kilkudniowych wyprzedzeniem (co eliminuje polonijną młodzież i ekspertów skuteczniej, niż niskie płace), nadal całkowitą nietransparentność naborów w Kancelarii Prezydenta. Co to oznacza dla relacji Polska-Polonia – nie trudno zrozumieć.

Komentatorzy:

Dr inż. Bogdan Gajewski –  Absolwent Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Szczecińskiej (obecnie: Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie). Pracownik naukowy Zakładu Agrolotnictwa Instytutu Mechanizacji Rolnictwa w Szczecinie. Wieloletni Główny Inżynier w Transport Canada, National Aircraft Certification i członek International Society of Air Safety Investigators.  Pracuje społecznie w wielu organizacjach polonijnych, m. in. w Stowarzyszeniu Inżynierów Polskich w Kanadzie; był zaangażowany jako ekspert w pracach smoleńskiego Zespołu Parlamentarnego. Od 1985 roku mieszka w Kanadzie.

Zofia Kata – Znana działaczka polonijna, szczególnie aktywna na polu polonijnej kultury i oświaty; od 43 lat na stałe mieszka w Hamiltonie w Kanadzie.

Mgr Józef Leśniak – Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wieloletni Programista w firmach telekomunikacyjnych. Obecnie Specjalista IT w rządzie federalnym w Ottawie, stolicy Kanady. Przez wiele lat zaangażowany w Ruchu Światło-Życie (Domowy Kościół); ostatnio aktywny w pracy na rzecz organizacji Polska Jedność Narodowa.

Jolanta Leśniak, Ph.D – Absolwentka Wydziału Filologicznego (Filologia Romańska) Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownik naukowy Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i Uniwersytetów w Montrealu i Ottawie. Obecnie Specjalista w rządzie federalnym Kanady w zakresie tłumaczeń. Przez wiele lat zaangażowana w Ruchu Światło-Życie (Domowy Kościół), w pracy społecznej na rzecz Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie; obecnie członek zarządu Polskiej Jedności Narodowej. Od blisko 30 lat na stałe mieszka w Ottawie w Kanadzie.

Mgr Małgorzata Pachoł – Absolwentka Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze. Od 10 lat na stałe mieszka w Kanadzie.  Wieloletni nauczyciel w sobotnich szkołach języka i kultury polskiej.  Obecnie prowadzi prywatne polskie przedszkole w Mississaudze w Kanadzie.

Mgr Lidia Sokołowska-Cybart – Prawnik-lingwista (Uniwersytet Gdański, University of Toronto, University of Cambridge; laureatka międzynarodowych konkursów dla prawników). Od niemal 30 lat mieszka na stałe w Kanadzie; od 13 lat pracuje społecznie dla oświaty polonijnej; współzałożyciel i członek zarządu Canadian Polish Parents Council, oświatowej organizacji filantropijnej; członek amerykańskiego Instytutu Polonia. Wolontariusz w kampanii prezydenckiej Jarosława Kaczyńskiego w 2010 i w Ruchu Kontroli Wyborów; członek obwodowej komisji wyborczej w Toronto oraz zespołu prawnego RKW w wyborach 2015. Jeden z koordynatorów Reduty Obrony Dobrego Imienia na Kanadę. Od 7 lat aktywnie zaangażowana w sprawę smoleńską.

Comments